In het landschap van mijn ziel loop ik toch zo vaak verloren

door woestijnen van emoties, dorre vlakte, enkel zand

ik, verlaten in de leegte, dorst naar regen en oase

maar geen druppel water valt er op mijn droge land

 

Aan de randen van mijn innerlijk ravijn

kan ik uren staan te turen

maar ik spring er nimmer in

misschien zal het een fata morgana zijn

maar de afgrond lijkt heel echt hier binnenin

 

Ik vervolg steeds weer mijn pad door de wilde woestenijen

over rotsen, over stenen, als blokkades in gevoel

dan, de route overwoekerd, dorenstruiken, scherpe distels

zuig ik vast tot aan mijn enkels in moeras of modderpoel

 

Soms wanneer ik een te steile berg beklim

en ik wegglijd in het donker

maar ik weet nog niet waarheen

steekt een storm op in mijn diepste binnenin:

laat mij toch in godsnaam niet alleen!

 

Over het allerhoogste pad

al is het glibberig en glad

loop ik door in deze droom

ik vervolg altijd mijn weg

al weet ik hier ook heg noch steg

I’m going home

back home

 

 

 

 

 

 

30 november 2004